Ты прыстаеш, вандроўнік, у дарозе?
Ну, што ж?! Прысядзь, спачынь
Ды вокам даль акінь, —
Твой скончан шлях, і ты ўжо на парозе.
Было ўсяго за часы вандравання:
І бур, і навальніц,
І радасных дзянніц,
Нягаданых відовішч і спатканняў.
І шмат збіраў ты скарбаў невідомых
З людскіх сардэц і душ,
З палёў сваіх і пушч,
І нёс ты іх к свайму прытулку-дому.
А з скарбаў тых, як ткач з ніцей суровых,
Тканіну ткаў сваю —
Ці ў лесе, ці ў гаю,
Ці ў шуме ніў, ці ў зацішных дубровах.
Не ўсё ж дабро, набытае гадамі,
Сабранае трудом,
Данёс ты у свой дом:
Шмат знішчана халоднымі вятрамі!
Не аднавіць яго, бо часу мала,—
Не вернеш сваіх страт!
Не падай духам, брат,
І новы скарб збірай старанна, дбала.
Ідзі з жыццём, вандроўнік, нага ў ногу,
Бо шмат ёсць маладых
Вандроўнікаў такіх, —
Благаславі ты іх у пуць-дарогу!
8/Х 1945