epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Звон шыбаў

Ноч маўкліва. Цёмна, глуха.

Прылажыла чутка вуха

За акном старая вішня.

Штось прамовіць: шу-шу-шу!

І заціхне, бы баіцца

Памыліцца

І сказаць што-небудзь лішне.

Я лажусь, агонь тушу.

 

Неба хмурна, непрыветна,

        Зрэдку ветрык чуць прыметна

Скулься ціха набягае

І галінкі згайдане

І знікае ці дзесь далей

Бяжыць хваляй,

Байку-тайнасць ціха бае

Анямелай цішыне.

 

Ў хаце ціха, нават жудка.

Ловіць зыкі вуха пудка:

Звоніць шыбка штось жалобна —

        Дррон-дррон! ціха бразгаціць.

Чуць счакаўшы, новым звонам,

Нізшым тонам

Так жа нудна, так жа дробна

Шыбка новая звініць.

 

Няма ветру, ўсюды ціха.

Шыбы ж звоняць — што за ліха?

Хто ў іх стукнуў? Хто чапае?

Ці то знак хто хоча даць,

        Што згубілі мы дарогу,

                        Бʼе трывогу.

 

Ходзіць, прасцерагае

І накладвае пячаць

На шляхі, дарогі тыя,

Дзе крыжы згнілі старыя,

Ці зумыслу пазнімалі,

Як аджыўшыя свой час.

Хто такі ён? Невядомы,

Незнаёмы,

А мо дзе і сустракалі,

        Мо з ім бачыліся з раз.

 

І так сцішна, чагось смутна,

Шкло спявае ўсё пакутна;

Толькі ж думка не згадае,

Што гуторыць гэты спеў,

І не хоча супыніцца,

Пагадзіцца

З тым, што сэнсу не ўчытае:

Ці то жалаба, ці гнеў?

 

Шыбы звоняць і спяваюць,

        Песню скончаць, зачынаюць,

То павысяць яны голас,

То замлеюць, то замруць.

Жаль ў іх песні сэрца чуе

І гаруе.

Шклечка ж звоніць ўсё раз-пораз,

Не дае ўсё мне заснуць.

 

1921


1921

Тэкст падаецца паводле выдання: Колас, Я. Збор твораў: у 20 т. Т. 2 : Вершы 1911―1938