Неспакойна зашумела
Маладое жыта
І штось боязна шапоча,
Ды няўцямна-скрыта.
І калоссі мнагазначна
Хіляць, гнуць галовы,
Нібы іх чым устрывожыў
Душны дзень ліпнёвы.
І гамоняць ды гамоняць
З срэбранай саломкай,
І шумяць, шумяць загоны
Сцішанай гамонкай.
Што варожыш ты нам, жыта,
Гнешся траўкай ніцай?
Ці бяду ты прачуваеш,
Подых навальніцы?
Неба з захаду цямнее,
Крые даль смугою.
Шэпча жыта, нібы стогне
Здушанай тугою.
«Што то будзе? Што то будзе?» —
Шэпча ў полі жыта.
Цісне хмара, хмара-цемра,
Гром гудзе сярдзіта.
Ідзі ў чыстае ты поле,
Градавая хмара,
І злітуйся над жытамі —
Над сялянскім дарам!
[1909]