З польскай — Я. Каспровіча
Эй, зямелька, загон ты мой чорны!
Рые плуг, барана твае кветкі;
Ў табе спяць ураджайныя зёрны,
А мы — ў свет, твае родныя дзеткі.
Свісне коска ў тваёй сенажаці,
Бразне серп па загоне паспелым,—
А прад намі прасвіту не знаці,
Непагодай спавіты свет цэлы.
О вы, зёрны, о сноп умалотны,
О ты, жніў залатая мінута!
Жаль, нуда з намі ўслед плыве слотна,
А прад намі — маркотнасць, пакута.
Жаль, нуда заляглі, як туманы
Хмар над нашай зямелькаю-маткай,
А загон яе ў скібы з’араны,
А ў самой у ёй дрэмлюць зярняткі.
Хто пасмее зямельку вініці,
Наракаць на цябе хто пасмее,
Што ў бадзянні нам страшна так жыці,
Што ў жалобе мы гэткай марнеем.
Жаль, нуда хай ідуць перад намі,
І маркотнасць, і любасць бясконца,
А ты, маці, сваймі каласкамі
Шумі, цешся і смейся да сонца.
Эй, зямелька, загон ты мой чорны!
І у нас яшчэ ўцеха загосце;
Яшчэ будзем збіраць твае зёрны,
Яшчэ зложым свае ў табе косці.
1909