Не свята светлае спраўляці
Сягоння будзе наш народ.
А трызну па айчызне-маці
Ён справе ў гэты цяжкі год.
У гэту нашу гадаўшчыну
Звініць ланцуг, як і звінеў,
І там, і тутка без упыну
Шалее катні здзек і гнеў.
За катам кат на нашы гоні
Прыходзіў, грабіў, зністажаў,
Людзей закованых палоніў,
На той свет без пары саджаў.
Край разрываны ўвесь на часці —
Народ аграблены яго —
Не ўбараніўся ад напасці
І ад пагібелля свайго.
Праз два гады на Беларусі
Народ аб радасці не сніў,
А галасіць і плакаць мусіў
На папялішчы хат і ніў.
Над курганамі галасілі
Сіроты, ўдовы, жабракі,
Над імі ж у крывавым пыле
Луналі груганы-крукі.
Лунае груганнё ў прыволлі
На ўсход, на захад, там і тут
І сочыць косці ў чыстым полі,
Дзе вые куля, вые кнут.
Яшчэ дыміць скрозь пажарышча,
Растуць магілы скрозь яшчэ,
А на магілах крыўда свішча
Ды кроў гарачая цячэ.
Не «незалежнасць» праз час гэты
Сваё разводзіла святло,
А падняволле без прасветы,
А рабства Беларусь гняло.
Народ спраўляць памінкі будзе —
Не свята светлае вясны,—
За стол жалобны сядуць людзі
Там, дзе крыжы, дзе курганы!
1920