А мы сабе сеем і сеем
Пшаніцу, і радасць, і кветкі;
Ачышчаным сеем насеннем
Шчаслівыя нашы палеткі.
Гудкі нашых фабрык, заводаў
Складаюць нам песні і думы;
І сэрцы прасторам, свабодай
Калышуць нам трактараў шумы.
Шляхі нам далёка, адкрыта
Ляглі ва ўсе свету староны;
На шлях, ружай-кветкай спавіты,
Бяды не нашле груган чорны.
Стаіць наш страж на граніцах,—
Вартуе ад чорнай напасці
І нашы загоны з пшаніцай,
І наша вялікае шчасце.
І мы сабе сеем і сеем
Пшаніцу, і радасць, і кветкі;
Ачышчаным сеем насеннем
Шчаслівыя нашы палеткі.
З усмешкай мы жыццю глядзім у вочы,
Судзіла доля шчасце на вяку,—
Збіраем кветкі папараці ўночы,
Днём з ясным сонцам ходзім пад руку.
Квяцістыя шырокія дарогі
Каберцам перад намі ў свет ляглі,
Заранкі сцелюць промені пад ногі
Па ўбранай па-святочнаму зямлі.
Для нас цвітуць сады і агароды
І жытнія звісаюць каласы;
Галубяць думкі, льюць нам асалоду
Жывою гутаркай бары, лясы.
Растуць, цвітуць сады і вінаграды,
У сонцы спеюць сочныя плады;
На травах сочных у лясных прысадах
Пасецца статак рослы, малады.
Багацце ў нашым маладым прыселлі
З павагаю засела на куце
І клапатліва, ў будні і ў нядзелі,
Пшанічны каравай для нас пячэ.
Мы, гордыя сваёю доляй, воляй
І добрай славаю паміж людзей,
Імкнемся з поглядам вакол саколім
Ды сочым бег тварэння і падзей.
Дзе пустка поруч з вечным ліхалеццем
Са зверам дзікім самапас жыла,
Паўсталі гарады і свету свецяць
Снапамі яркімі жыцця й святла.
Каналамі злучылі мора з морам,
Стан Волга абняла Масквы-ракі,
Плывуць па сініх караблі прасторах,
Плывуць, куды не плавалі вякі.
І над зямлёй пануем у высотах,
І над зямлёй лунаюць караблі,
Як мёд пчала збірае рупна ў соты,
Збіраем скарб з зямлі і з-пад зямлі.
Рэк быстрабурных воды запынілі,
Плацінамі скавалі іх гульню
І асвятляць моц далі воднай сіле
Электрыкай савецкую зямлю.
І там пайшла вада, дзе неба спекай
Высушывала поле і пасеў,
Дзе адно голад пасвіў чалавека
Ды дзіка вецер-сухавей свісцеў.
Збудзілася зямля і падзямелле,
Збудзілася, што спала доўгім сном,—
Пяскі сухія рунню зарунелі,
З-пад скал медзь палілася ручаём.
Ракой, фантанамі з зямлі б’е нафта,
Б’е стуль, скуль і не сніў прыгонны дзед,
І вугаль з-пад зямлі, з вугольных шахтаў,
У скірты сыпецца на белы свет.
Плыве, гудзе шум гулкі, будаўнічы
Па ўсёй краіне вольнай з краю ў край,
Зязюля годы радасныя ліча,
І песняй жаўранкавай звоніць гай.
З усмешкаю жыццю глядзім у вочы,
Жыццё нясе нам свой багаты дар,
Нясе, а сонцам развідняе ночы
Руплівы наш крамлёўскі гаспадар.
1938