Аб дзяўчыне яшчэ не пяяў,
Бо дагэтуль не знаў ўсіх прынад,
Сёння йдзе ў думку шмат новых з’яў,
Дык і ў песні па-новаму лад.
Маладую дзявочу красу
Не змалюеш, не спішаш пяром...
Бо хто ж летню змалюе расу,
Спіша хто птушын шчэбет і гром?
І я толькі яе хараству,
Як умею, аддам песняй дань...
Прытупіў сэрца я аб жарству
Год цяжкіх, што мінулі, .як здань.
Вось яна — цуд-дзяўчына мая,
Нібы казкі чароўнай жар-цвет!
Я шапчу ёй: — Зірні, паспрыяй!
Дык куды?! Іншы сніцца ёй свет.
Вочкі спусціць на грудкі, на дол,—
Так ідзе і набок не зірне,
А прывабны прыпол і падол,
Аж смяюцца з мяне, да мяне!
Яе сонца ад ног да калень,
Ад калень да грудзей і да губ
Атуляе ў пяшчотны прамень,
Бы спраўляе заручыны-шлюб.
Я гляджу, сам не свой, як у сне,
Цень на сэрцы, у думках імгла...
Ці была тут дзяўчына, ці не?..—
Яна ўпобачкі з сонцам пайшла!
1926