І трудна ж, трудна, знаць, прыйшлося
Шмялям струхлеўшага дупля,
Як наша слова праняслося,
Як наша дрогнула зямля!
Загаманілі, зашыпелі
Вось так, па-своему «вовсю».
Яшчэ паказ — пазнаць на дзеле
Ваўка, і ліса, і змяю.
Няварта гэтак распінацца,
Мае шмялькі, ў чужым вуллі.
Зацесна вам у нашай хатцы —
Гайда! туды, адкуль прыйшлі!
Што вы прынеслі? Што?.. Загляньце
Да беларуса сумных хат...
З тых самых лык пляце ён лапці,
Якія плёў сто год назад.
Вы песню хочаце спаганіць,
Якой адвечнасць не змагла,
І свой паступак затуманіць
Брахнёй — з дабра, а не са зла!..
Мы верым, што жывога слова
Не пойме цёмны ваш хаўрус,
Але у дружбы вашай сковы
Ўжо не паверыць беларус.
Як трутні, ласыя на соты,
Вы к нам прыйшлі ў гадзіну бед;
Чуць толькі сталі да работы,
А груганам гатоў абед.
Цямніц і вісельняў асновы,
Слугі нагайкі і штыха,
Сумленне, край прадаць гатовы
За бліск нагруднага значка.
І з думкай носячысь шалёнай,
Вы! вы! жадаеце з людзей,
Каб вам паверылі мільёны,
Каб вам карысны стогн гудзеў.
Не вам, не вам! гасіць паходні,
Што распаліў жывы народ!
І праўда возьме верх нязводне:
Такі ўжо сонца вечны ход.
1909