Прывет вам, прывет з найцямнейшай старонкі,
Ад браццяў, ад сёстраў загнаных сваіх,
Шлю радасці поўны, шлю з песняю звонкай:
Вітайце, сяўцы, нам збажынак такіх!
Мяцеліцы нашу айчызну зглушылі;
Найлепшых авечак уносяць звяры;
Жыццё тут заціхшы, як сон у магіле:
Тут цёмна, не знаці ні дня, ні зары.
Тут крыўды няшчасных галосяць а мшчэнні;
Для духа і цела бракуе тут хлеба.
А мора слёз вечных, гэй, вечных цярпенняў,
Пажараў — сто сонцаў, каб высушыць, трэба!
Хоць сілаў гартоўных не стаць тут не можа:
Іх голад, і холад, і кнут гартаваў;
Но сон іх, ах! крэпкі, хто смелы стрывожа:
Сябе хто б такім усясільным назваў?..
Вы зоркаю яснай над гэткай зямлёю
Усходзіце сцежкі цямнот асвятляць;
Выходзіце з светлага знання сяўбою,
Вы хочаце ўспёных будзіць, паднімаць,
О, каб жа цяпер вы, яснеючы зоркай,
Мільёнамі сонцаў зардзелі для нас!
І гэтыя сонцы ды ў нашы аконцы
Унеслі з сабою шчаслівасці час.
Нас восем мільёнаў! — эх! бі нам паклоны,
Чужнік ўсяк, прыліпалі да нашай зямлі!
Нас восем мільёнаў... злічы хто, шалёны!
А гора чаму ж мы й кайдан не змаглі?!
Но досыць нарэкаць, як калісь за прыгону!
Зычэння да вас лепш адно йшчэ ляці:
Каб гэтыя восем і з чымсь міліёнаў
Ўсе ў вашай Суполцы сябрамі былі.
Гэй, дзівы над дзівы, мкне гоман грамлівы!
Глядзіце, ўстае беларускі народ;
Айчызну будуе на борах, на нівах.
Што гэта? — то йдэі, то праўды прыход.
[1906]