Апляла мяне нядоля
З неспакойнай бабай;
Ледзьве цягне ногі з поля,—
Вадзіцца ж не слаба.
Хоць яе мужык я родны,—
Цягам мучыць звадай;
Ці то годны, ці нягодны,—
Прычапіцца рада.
Як даўгі язык разваліць,—
Сам чорт не запрэча;
Век радню сваю ўсю хваліць,
А маю нівеча.
Што яна мяне здатнейшай,—
У адным б’е чыне,—
Разумнейшай, дасціпнейшай,
Лепшай гаспадыняй.
Часта паласаваў пугай,
Валасы патузаў;
Скураной не раз папругай
Наляпіў ёй гузаў.
Стану біць, запёршы ў клеці:
Дружна поўха скача;
І што ж? Плачуць толькі дзеці,
І сама ўсцяж плача.
І нічога, ой, нічога
Ёй не памагае,—
Век брахання абрыднога
Баба не кідае.
Слухай, малец, будзь прыкладным,
Раджу не за грошы,—
Не паддайся вочам здрадным
Дзеўчыны харошай!
Не бяры жонкі выбрэднай
Ды ў багатай скуры,
Хай сабе ўжо будзе беднай,
Ды добрай натуры!
1906