Вам, цемратворцам блізкім, далёкім,
Шлю свой прывет і ласку ад сэрца;
Дзякуй шлю вам, шмялям слепавокім,
Дзякуй! Хай далей моц ваша прэцца!
Піце, смакчыце кроў маю з жылаў,
Будзе хай сліўням, піяўкам завідна,
Рыйце, капайце брату магілу,—
Вам толькі гэткай працы нястыдна!
Можаце рыці, віцца, кусацца,—
Мне ўжо не страшны рык ваш звярыны;
Вырвіце жылы, сэрца не дасца,
З вашай крывавай вырвецца ціны.
Мне ўжо не страшны крыўды аковы;
Любасці братняй ясным пажарам
Кіну у попел цемры асновы
Гніць пад нагамі лозным папарам!
Жыў і без вас я, жыў і між вамі,
Толькі, як воблак, быў я свабодны,
Спутаць не даў я дум ланцугамі,
Не аплуціў іх свіст ваш нязводны.
Дух мой свабодна з вашых цянётаў
Выйсці здалее к яснасці божай,
Не апаганен выйдзе з балота,
Далей, к высотам, шлях свой праложа;
Далей, дзе йшчэ беларуская думка
Зоркай сягнуці часу не мела,
Дзе толькі злосна чорны птах крумкаў,
Дзе хітры звер паношыўся смела.
Дзе торг з адвечнай праўды зрабілі,
Слёзамі ўткалі радасць і шчасце,
Дзе толькі сонца звод не асіліў...
...Сонца не вашай чэрні раскрасці!
Славу маю не вам, падваротні,
З граззю мяшаці хлысцьбай падлыжнай,
Сам я суддзёю! Й прышлых лет сотні
Выдадуць суд свой правы, не кніжны.
Вы мне маіх год не гадавалі,—
Летаваў сам я, зімку праводзіў;
Віхры і буры сілу давалі,
Крылле даў новы промень на ўсходзе.
А хоць без часу ўдасца вам нетрай
Вычасаць гроб мне, косці скрышыці,
Я не памру ўвесь, як не мруць ветры,—
Будзе пракляцце вам усім жыці.
Цень з таго свету ўстане мой ноччу,
Прыйдзе пад вашы сховы гнілыя
І засмяецца грозна у вочы,
Аж ваша хеўра гібельна ўзвые.
1911