Ой, у лузе у зялёным,
Каля быстрай рэчкі,
Маладзенькая дзяўчына
Пасціла авечкі.
Залатое сонца з неба
Грэла, спаць гарнула,
Аж пастушка у цянёчку
Лягла і заснула.
Па гасцінцы жаўнеранька
Знекуль заблудзіўся,
Ён к дзяўчыне маладзенькай
З сядла нахіліўся:
«Устань, галубка, маё сэрца,
Годзе спачываці,
Кладзі ножкі у страмёна,
Будзем вандраваці!»
Уставала маладзенька,
Ножкі ў стрэмя клала
І з малойчыкам удалым
У свет вандравала.
Едуць поле і другое,
Ўз’ехалі на трэцце,
Пад дубочкам пад махнатым
Селі пасядзеці.
Прытуліўся жаўнеранька
Да грудзей дзявочых,
Абдымае і цалуе
Губанькі і вочы.
Гэтак песцячы галубку,
Стаў яе пытаці:
«Скуль, дзяўчынка, будзеш родам,
Хто твой бацька, маці?»
А яна яму гаворыць,
Пахіліўшысь нізка:
«Старшыні я дочка буду
З гэтай вёскі блізкай».
Спахмурнелі ясны вочы
Ў хлопца маладога;
Ён адказу ад дзяўчыны
Не чакаў такога.
«І я,— кажа жаўнеранька
Да таей дзяўчыны,—
З той жа самай вёскі родам,
Сын таго старшыні!»
................................................
Зацямнілі хмары неба
Чорнымі крыламі,
Пачалася шура-бура
З громам, з перунамі.
І ударыў перуночак
У два сэрцы тыя,
Што пасмелі снаваць грэшна
Думкі маладыя.
Пад тым дубам іх абое
Пахавалі людзі,
Насып сыпалі жвіровы
На вочкі і грудзі.
На тым наспе ўзышлі кветкі,
Як вясной снег стаяў,—
Адна жоўценькая кветка,
Сіняя — другая.
Хто ў магілцы спіць, успелі
Людзі ўжо забыцца,—
Тыя ж кветкі ахрысцілі:
«Браткай і Сястрыцай».
1913