За што, о Божа праведны, магучы,
Караеш так няшчасны свой народ?
Чаму на стогн маўчыць Твой гром бліскучы,
На стогн, што да Цябе йдзе з году ў год?
За што над намі даў перамаганне
Табою створанай бядзе і цьме,
Спладзіўшы быт сірочага канання
Сынам і іхняй матцы-старане?
*
Ты перунамі крышыш горы, скалы,
І пушчам гібелі Твой шле пажар,
А нашых крыўд скрышыць, спаліць і хвалай
Змяніць не можаш, свету Уладар!
Зямлю услаў Ты ў моры-акіяны,
Штогод разводдзем мыеш рэк сваіх,—
Чаму ж не змыеш Ты цярпенняў раны
З душы і сэрца верных слуг тваіх?
*
Вачамі сонейка і зор агністых
Агляд Ты робіш дзень і ноч міроў,
І толькі сцежак нашых камяністых
Не бачыш Ты, ўсясільны цар цароў.
Не бачыш тых магіл, што путы родзяць,
Магіл, рассеяных, як мак, Табой,
Скуль цені прадзедаў выходзяць
І ўзносяць рукі ўвысь к Табе з мальбой.
*
Ты ў цвет сваіх нялічаных народаў
Мінуўшчыну і будучыну ўбраў,
А ў нас — караючы чужой свабодай —
Мінулае — і тое адабраў.
Бадзяцца кінуў па бязмерным свеце,
Нявольнікамі кінуў нас гібець
За тую веру, што бацькі і дзеці
Лет сотні ў моц Тваю вучылісь мець.
*
Паўзводзіў царствы, даў ім панаванне
І над пасадамі ўзнёс свой пасад,
А нашу Бацькаўшчыну на’т прыстання
Пазбавіў, выгнаў чэзнуць сярод крат.
Прадаў на глум і годным, і нягодным
Усё, што ёсць святым для нас і ў нас;
Мы дома — як не дома, правам родным
Сваім не смеема пажыць хоць раз.
*
І Ты глядзіш на гэта ўсё, і неба
Тваё маўчыць, як падзямелля мур;
Мальбы няшчасных: долі, праўды, хлеба!
Ты глух паняць, паслаць маланкі бур.
Паймі! пачуй! Сон наш і свой стрывожы,
Закон і суд свой праведны пашлі!..
Вярні нам Бацькаўшчыну нашу, Божа,
Калі Ты цар і неба, і зямлі!
[1910, 1919]