Пахінулася,
Ў зямлю ўехала
Ты, вясковая
Хата бедная!..
На страсе тваёй
Мох паношыцца,
Цьмой-лучынкамі
Вокны жаляцца.
А як дзікія
Ветры ўсходзяцца,
Ты дрыжыш уся,
Хатка цёмная.
К табе, мілая,
Не зайшоў ніхто
З словам ласкавым
Дый з пацехаю.
Толькі йдуць к табе
Па мужыцкую
Сілу крэпкую,
Працавітую.
Бедна, хатка, ты,
Але вечная,
І палацы ўсе
Перастоіш ты.
[1906-1910]