У караўніцах амшалых
З галавы да ног,
З дзікіх багнаў, перавалаў
Выбрыў Чорны Бог.
Вызваў пошасці, начніцы,
Цемрай зазіяў;
Тушыць новыя мглавіцы,
Тушыць новы з’яў.
Ногці смоллю разлапушыў,
Ногці-верады,
З гікам пудлівыя душы
Гоніць дзе-куды.
Цемравіца, суталока
Зверзлася ў адно,
Лезе звага, ненарока
Ўсё на дно, на дно.
З каршунамі, з курганамі
Занялася прыць,—
Чорны Бог заняўся пламем,
Чорны Бог гарыць.
Паланейся, развугляйся,
Змейны Чорны Бог,—
Ты йшчэ з Белым не зраўняўся,
Ты яго не змог!..
1909