Песні мае, песні!
Смуткаў маіх дзеці,
Калі ж вам час прыйдзе
Весела запеці?
Ой! сваю ды з вашай
Роўну долю бачу:
Плачаце вы, песні,
І я з вамі плачу.
Хацеў бы вас, песні,
Зрачыся, пакінуць,—
Сілачкі ж мне мала,
Буду ўжо так гінуць.
Выплакаў вас сэрцам,
Высніў вас душою,
Б’ючыся з нядоляй,
Б’ючыся з бядою.
І цяпер за мною
Ходзіце вы ўсюдах —
І вясной па траўцы,
І ўвосень па грудах,
Па снягу зімою,
Па загонах летам;
Вы мяне спазналі
З горам, з людчым светам.
Шмат чаго нагналі
Мне ў душу смутную,
І йшчэ знаю, знаю,
Шмат чаго пачую.
І так мне здаецца,
Колькі ні тужыці,
Са мной вы, я з вамі
Вечна будзем жыці.
Толькі, мае песні,
Смуткаў маіх дзеці,
Калі ж вам час прыйдзе
Весела запеці?!
[1905-1907]