Дунулі сіверы з поўначы,
Кроў касцянела у жылах;
Людзі, благаючы помачы,
Шлі за німашто ў магілы.
Выскачыў вецер палудзенны,
З ім — і вясеннія шумы;
Дрогнулі сэрцы разбуджаны,
Ўдарылі ў светлыя думы.
Міла цяпло расплываецца,
Лёгка жывёліне ўсякай,
Зеленню нівы ўсміхаюцца,
Хмараў на небе ні знаку.
Шаты паўсюды нядзельныя,
Ў песнях Вялікдзень чуваці,
Згінула доля бясцэльная,
Сонца над хатай і ў хаце.
Думалі душы — ўжо вольныя —
Дні ўсешчаслівасці блізка,
Дый, знаць, гаротным бяздольнае
Суджана з роду, з калыскі.
Дунулі сіверы з поўначы,
Кроў касцянее у жылах,
Людзі, благаючы помачы,
Сходзяць бясчасна ў магілы.
1908