Неяк раз вясной,
На балоце, над ракой,
Глушэц на елцы засядаў
І сам з сабою талкаваў.
А ведама усім,
Што з мясам гэты птах сваім
Бывае дарагім.
Дык вось, два мужыкі-панове,
Як бы ў змове,
Той з аднаго, а той з таго канца
Аблаву робяць на глушца.
Так падцікаюцца ўсё бліжай, бліжай —
І той, і той на птушку пальцы ліжа!
Аж так і згледзеў таго той
І, як на ліха, ў спор з сабой:
— Куды ты лезеш, танканогі?! —
Шапнуў Іван з сваёй дарогі,
Рукі нялёгкай чалавек,
З якой слыве свой цэлы век.—
Да гэтай птушкі мне закон,
А ты, гультай, адгэтуль вон!
— Не твой, а мой! — сапе пан Ежы,
К яму мой след стары, а твой, гад, свежы!
Я маю з прадзедаў адвеку!
Над гэтай пусткаю апеку.
— Не ты, а я тут пан! —
Гукнуў ужо Іван,—
Бач ты, абраўся «сямідзённік»!
— А ты што лепшае, «казённік»?!
Кідаюць стрэльбы і за грудзі
Ўзяліся людзі.
І што ж будзе?..
Глушэц на гэты іхны шум,
Што вёў так шчыра з кумам кум,
Падумаў: «Вось так ласуны над ласунамі:
Знайшлі сварыцца —
Пры чужым карытцы!..»
І... паляцеў, залопаўшы крыламі.
Ану, чытач, згадай канец:
Хто мужыкі, а хто такі глушэц?
1909