Дзе ты, хатка, дзе сялібка,
Родны мой куточак,
Што мне даў бы скаратаці
Рэшту дзён і ночак?
Дзе загон зямелькі чорнай,
Дарагая ніва,
Што дала б мне нацяшацца
З залатога жніва?
Дзе ты, конік мой, буланчык,
Хто цябе дзе спасціў,
Што павёз бы, што памчаў бы
Ў свет, за лес, па шчасце?..
Дзе прыяцелі, дружочкі,
Родныя, чужыя,
Што мне б крыўдай не сушылі
Леты маладыя?
Дзе ты, любая дзяўчынка,
Роўная цвяточку,
Што мне зачыніла б вочы
У апошню ночку?..
Што было, што не — сплыло ўсё,
Як вадзіца ў мора,
Засталіся толькі думкі
На бяду, на гора.
Засталіся толькі песні,
Ды што з імі будзе:
Доля смуткам аплятае,
Смехам бэсцяць людзі.
1911