Дзе б і праўда жыла, дзе б і доля цвіла,
Не стагналі б дзе людзі над горам-бядой,
Слёзаў дзе б не цякло, кроў бы дзе не плыла,—
Паляцеў бы туды, паляцеў бы з душой.
І запеў бы там песню, эй, думу сваю,
Нібы той салавейка у цёмным бары,
Каб той свет мяне чуў, як шчасліва пяю,
Слёз не лью, як цяпер, ад зары да зары.
Дый не мне сніці, пець аб шчаслівых краёх:
Кругом бачу і слёзы, і кроў, і бяду;
Неспакойнай душой надарыў мяне Бог,
І з такой у магілу, напэўна, сыйду.
Пакуль волі не ўбачу над роднай зямлёй,
Ці ж бы радасцяй песні азвацца маглі?
І пакуль буду бачыць, як плача брат мой,
Мне праўдзівага шчасця не знаць на зямлі.
Шуміць вецер, лісты абівае з бяроз,
Абламляе галлё, не цярпіць, а гудзіць.
Хто смяецца са слёз — сам прычынай тых слёз,
Хто не ўмее будзіць — сам зато крэпка спіць.
Прэч з дарогі, мужык, абарванец ліхі!
Што? паноў не пазнаў са двара ты сваіх?
Ну, хамула, набок! а што? выйшаў сухі?!
Чорт ляціць, і крычыць, і быдляча ўсё, ўсіх.
[1905-1907]