Ці то позна, ці то рана
Чую нейкую напасць;
Дзе ні стану, дзе ні гляну —
Думка ўсюды голас дасць.
Неба, сонца, месяц, зоры,
Людзі, пушча, ўся зямля,
Ўсё да сэрца штось гавора,
Ўсюды бачу моц жыцця;
І пагодай, непагодай
Не магу драмаць, чакаць:
Так і хочацца заўсёды
Песню вечную снаваць;
Добрай доляй, дзіўнай казкай
Сон палошыць з хат нямых,
Пацяшаці сонца ласкай
І старых, і маладых;
Зваці, клікаць на пакосы,
На нязмераны прастор,
Хай зазвоняць смела косы,
Грукне ў лесе хай тапор;
Хай цярэбяць, косяць, звоняць,
Клік пускаюць на ўвесь свет,
Аж няўлады ўсе разгоняць,
Ляжа чысты роўны след.
Гэтак, покі сэрца чуе,
Што не час у шапку спаць,
Грайце, песні, хай красуе
Наш загон і сенажаць!
1911