Кожнай вясны, як выходжу
Свой засяваці загон,
Чорны груган вылятае
Знекуль — з няшчасных старон.
Крылле, як вехі, разняўшы,
Страшны затачвае круг:
Крумкае, гракае жудка,
Жудкі сплятае ланцуг.
Сумныя думы абсядуць,
Ног не павырваць з раллі.
Млее рука, а сявалка
Цісне і цісне к зямлі.
Восень як прыйдзе, і з поля
Выйду збіраці сяўбу,—
Гэты ж груган вылятае,
Гэту ж вядзе варажбу.
Звісне пад хмарамі зданяй,
Воч не спускае з мяжы,
Косці пасеяны ліча,
Ліча людзей і крыжы.
Гляну, і сілы слабеюць,
К думам сцікаецца жах,
Сціснецца сэрца ад болю,
Ноч замігціць у вачах.
Гэтак вось кожны год вечна,
Ў поле як толькі іду,
Знекуль груган вылятае
І наклікае бяду!
1919