Грузія, дружная з сонцам краіна,
Як жа ты сэрца і думкі салодзіш!
Вочы тут бачаць цуды з’яў дзіўных,
Вушы тут чуюць напевы стагоддзяў.
Змерыў стагоддзі народ ваяўнічы,
Люд Цмерэцій, Кахэцій, Картэлій,
Песнямі скарбы радзімы вялічыў,
Вернасць і дружбу расціў з Руставелем.
Капае золата з променем сонца,
Золата ў нетрах залегла скалістых.
Думы, ах, думы лунаюць бясконца,
Колькі да песень парываў агністых.
З сонцам гадуе зямля вінаграды,
Побач галіны цытрын, мандарынаў,
Там залатых памяранцаў прысады,
Бурныя рэкі ў квяцістых далінах.
Сокам чырвоным наліты гранаты,
Дружна, бы яблыкі, дрэва абселі.
Шастае лісце пахучай гарбаты,
Лісце і шоўкам калышацца ў белі.
Сумна было тут. Драмаў з сваёй славай
Горды народ, а з ім спала прыселле.
Сон прамінуўся,— сны сталіся явай,
Горы, лагчыны гуляюць вяселле.
Край абудзіўся. Жыццё забурліла,
Глянулі ў неба палацы свабоды.
Бурныя рэкі — жывая іх сіла —
Выйшлі на службу герою-народу.
Вецер свабоды гуляе па скалах,
Скалы абнялі арлы, арляняты.
Домік у Горах абвеяны хвалай,
Домік — не домік — бядняцкая хата.
Той, хто з няволі рабочы люд вывеў,
Новыя вызначыў свету скрыжалі,
Той, хто народы збудзіў, ашчаслівіў...
Ў доміку гэтым убачыў свет Сталін.
Грузія, дружная з сонцам краіна,
Як жа ты сэрца і думкі салодзіш!
Вочы тут бачаць цуды з’яў дзіўных,
Вушы тут чуюць напевы стагоддзяў.
1938