Як пайду я, пайду па загонах,
Па мазольным аратых сляду,
Па лугах і па борах зялёных,
І па сёлах убогіх пайду.
На жалейцы сваёй, на гудлівай
Там я песні пачну распяваць;
Прыслухайся, шчасліў, нешчаслівы,
Думкі лепшы хачу вызываць!
Я для нівы пагудку зайграю,
Каб радзіла спарней дабрыну,
Каб — баронку стаўляй к жытцу з краю —
І ўтрымала жытцо барану.
Я грудзямі прыльну к сенажатцы,
Маліць стану даваць больш сянца,
Вечна ў кветках каб ёй красавацца,
Кветкі шчасцем цвілі б для касца.
Пушчы гукну, каб гордай, скупою
Не была, дроў давала людзям,
Памагла ваяваць ім з зімою;
Шумаў бору падслухаю сам.
А прыйду к свайму ў вёсачку люду,
Пачну з хаткі да хаткі хадзіць,
Жалець сэрца, душы там не буду,
Буду пець, буду йграць і будзіць.
[1905-1907]