Каму вас, песні, я нясмелы
Тут буду пець, снаваць з душы,
З душы няшчаснай, набалелай,
Аж, змучан, згіну дзе ў глушы?
Ці для тых цёмных, нешчаслівых,
Што не патрапяць прачытаць,
Ці для тых светлых, а зласлівых,
Што не захочуць вас і знаць?
О! веру, веру, што загнаны
Мяне не здрадзіць мой народ,
Але ён цёмны й акаваны,
І бедны думак яго ўзлёт.
І вы, душы маёй тварэнні,
Ў нязнанні будзеце марнець;
Таптаць вас будуць без сумлення,
Пацук рукопісі патнець.
Аж нейкі ўчоны моль з прыпадку
Натрапіць, з пылу абтрасе,
Пачне чытаць вас ад пачатку
З-пад акуляраў на насе.
Прагледзе й скажа: «Матар’ялу,
Каб прасачыці быт людзей
На Беларусі, тут нямала;
Жаль толькі, што няма усей,
Усей рукопісі панурай.
Хвалько паэта, знаць, не раз
Цаніць даваў яе для шчураў;
А шчуры — спраўджана і ў нас —
Істоты подлыя, нізкія,—
Пяўцоў ім думкі не ў карысць;
Ім праў навукі хоць якія,
Дабро чужое рады грызць.
Ды ўсё ж рукопісі я гэтай
Так не астаўлю і вазьму,—
Аб ёй і кім быў той паэта,
Складу артыкул па-свайму.
Часць вершаў ў друку апыніцца,
Не знішчаць мышы іх зусім;
Пясняр «з народа» ўзвесяліцца,
Што ё ў газетах і аб ім»...
Так будзе думаць моль вучоны
І рэшты аркушаў шукаць.
Спалі вас, песні, дым чырвоны,
Чым мае гэткі лёс спаткаць!
[1905-1907]