Я кароль над каралямі,
Пан я над панамі!
Што мне значаць і цары ўсе,—
Пасудзіце самі.
Тругу-гугу! Тругу-гугу!
Дзьму я ў рог вайсковы:
Гэта знак даю падданым
З трубы берастовай.
Лясь-лясь! Лясь-лясь!—зброяй лясну
Ўправа, ўлева громка:
Гэта страшу я падданых
Пугай доўгай, ёмкай.
І сабраў сваіх падданых
І павёў, павёў я
Цераз горы, цераз долы,
За гай, за дуброўе.
Тругу-гугу! Тругу-гугу!
Зноў трублю сярдзіта;
Лясь-лясь! Лясь-лясь! — свішчу зброяй
Грозна, санавіта.
І усеўся я на троне —
На карчы яловым,
А падданыя падданяць,—
Не буркнуць ні слова.
Толькі — скуб-скуб! Скуб-скуб траўку
Згодна ды пакорна,
Ажно рэха ад скубання
Коціцца прасторна.
Толькі часам мм-у, мм-у! —
Замычыць цялятка;
Бэ-э, мэ-э! Бэ-э, мэ-э! —
Забляе ягнятка.
Рох-рох, цох-цох! Кві-кві, кві-кві! —
Пісне парасятка,
Ды гі-гі-гі? — адыржэцца
Недзе жарабятка.
А я важна, а я пышна
Сяджу на пасадзе,
На падданых пазіраю,
Як дзе на парадзе.
Сонца косы млоснай спекай
Сцелюцца на полі,
А ў дуброве штось шапоча
Ліст з лістком паволі.
Куку-куку! Куку-куку! —
Кукуе зязюля;
Піць-піць! Піць-піць! — каня кліча,
Як бы после гуляў.
Ву-ву! Ву-ву! — загудзеў жук
Каля вуха смела;
Ззынь-ззынь! Ззынь-ззынь! — з мёдам з кветкі
Пчолка зазвінела.
Сэрца мне затрапятала.
І я без прынукі —
Шась трубу сваю на плечы
Ды жалейку ў рукі!
Туль-туль-лілі! Туль-туль-лілі! —
Граю, не зважаю;
Туля-ляля! Туля-ляля! —
Птушкам падцінаю.
Гуля-ляля! Не кароль жа
Я над каралямі? —
Я, мой статак, сонца, поле?..
Пасудзіце самі!
1922