Пад небам высокім лётаў каршун,
З пагардай на рой пазіраў чалавечы,—
Аж бачыць — пад плотам ходзіць пявун —
Махнатая шыя, злацістыя плечы.
Як віхар, як куля, імчыцца каршун
І певеня тут жа насмерць забівае,—
У бойцы няроўнай гіне пявун,
У бойцы няроўнай жыццём накладае.
З трыумфам каршун пад неба ляціць,
Пад небам крумчыць над здабычай сваею,
Ды зноў, каб дзе пажывіцца, глядзіць,—
Забіць яшчэ й курку — не траціць надзею.
Але скуль тут ні вазьміся стралец.—
Прыцэліўся. Раптам, як гром, стрэл раздаўся,
Ўзмахнуўшы ў паветры крыллем ледзь-ледзь,
Зляцеў каршун з неба і болей не ўзняўся...
12 сакавіка 1906