Бяжыць час дзень за днём,— скуль вазьміся Пятрок
Наляцеў і пагнаў к касьбе жыва людзей;
Пайшлі ў ход малаток, і каса, і брусок,—
Стукі-бразь, маху-шась, а дружней, а бардзей!
Свішчуць косы ў траве, проста дзіва, гульба;
Размахаліся рукі, ўзыгралася кроў,
Сонца паліць агнём, пот ліецца з ілба —
Абмахнуў рукавом ды і далей пайшоў.
І пракос у пракос вырастае, як стой,—
Пан з карэтай бы пэўна праехаў між іх.
Эх, аддаўся рабоце люд бедны з душой!
Калі есць — як Бог даў, як рабіць — за траіх.
Махай дружна касой, пакуль згіне раса —
Куй жалеза, пакуль не астыне яно!
Рэж аселіцу, брат, калі зрэзаў гумно,
А там далей — на лог няхай мчыцца каса.
Люба выйсці, прайсці па лагу, па гумне:
Гоман нейкі стаіць, сенам пахне укруг;
Ляжыць трупам трава, як народ на вайне,
А ў траве конік шастае, радуе слух.
Вось падвяла крыху. Жыва, бабы, на лог!
Трэба скошанае разбіваць, аграбаць.
Сюды-туды!., глядзі, ўжо пракосы ў валох;
Глядзь... і копамі ўбралі усю сенажаць.
А тым часам із неба пасыпаўся страх:
Дожджык пырскаць начаў, гром азваўся глухі.
Шчыра цешацца людзі, што сена ў капах,
Бо ў пракосах счарнела б, ды й спор не такі.
Сена кожны шануе, бо ведама ўсім,
Калі хлеба няхват, то знасіць ўсё ж лягчэй,
Чымся б корму не стала прадвеснем зімным
Для скацінкі; тады... хоць душой загавей.
. . . . . . . .
Дружна йдзі, бедны люд, калі сонца к касьбе
Кліча з неба ды голадам мучышся ты;
Рэж траву, дабывай долю сілай сабе,
З часам выйдзеш і ты з беднаты, з цемнаты.
Дружна йдзі, бедны люд, і з зары да зары
Працуй, біся, не гніся пад лямкай цяжкой,
І за праўду сваю, дачакаўшы пары,
З касой вострай сваёй дружна, смела пастой!
[1905-1907]