Коціцца крыніца,
Коціцца далёка,
А над ёй бядуе
Вольха адзінока:
— Ой, плывеш ты, рэчка,
—Бурна і прасторна,
А я прыкавана
Да зямелькі чорнай!
Рэчка адказала:
— Хоць плыву, не ўстою,
Але берагі мне
Не даюць спакою.
Жалілася вольха
Ветру сваёй доляй:
— Ты — свабодны, вецер,
Я жыву ў няволі.
Зашумеў ёй вецер:
— Хоць гуляю вольна,—
—Выдзірае лес мне
Вочы беспатольна.
Вольха плача далей,
Плача чалавеку:
— Ты жывеш, як хочаш,—
—Я марнею ў здзеку.
Голас чалавечы
Вольсе адазваўся:
— Ты йшчэ хоць бядуеш,—
Я ж — адбедаваўся.
Ты хоць ажыўляеш
Выгляд свой вясною,—
Я сплю адналькова
Летам і зімою.
1913