О Крым, нязведаная казка
Жыцця мінулага вякоў,
Адным якія былі ласкай,
Для іншых — скрыгатам акоў!
У шумным пробегу сталеццяў
Нішто цябе, Крым, не згняло,—
Таксама цягнуць рыбу сеці,
Таксама птушка мкне ў сіло.
Адвечным ладам шуміць мора,
А з ім — магнолія, платан...
Аб чым яны з сабой гавораць,—
Спытайся ночку ды туман!
На узбярэжжы крымскіх вод
У неба сінь глядзіць Ай-Петры,—
Над ёй аблокаў карагод,
Пад ёй прапасцістыя нетры.
Глядзіць Ай-Петры ў дол з вышын
На белы хаты, на палацы,
На стужкі каменных пуцін —
Плады нявольніцкае працы.
А я — з далёкіх ніў пясняр —
Па Гаспры з кута ў кут снуюся.
Гняце мне думкі Крыма чар,
Маркотна мне без Беларусі.
Гаспра, мілы мой прыпынак!
Я ўжо скончыў свой спачынак
І цябе я пакідаю,
Да свайго імкнуся краю.
Будзь прыветна, будзь здарова,
Як татарка чарнаброва!
Жыві доўга, як Ай-Петры,
Хоць і веюць буйны ветры!
Вам, магноліі, платаны,
Кіпарысы і каштаны,
Шлю я шчыра на прашчанне
Ад бярозак прывітанне!
1923