Далёка — міль многа ад вёскі-сяла —
У лесе зялёным царэўна жыла,—
Царэўнай зялёнага лесу была,—
Жыла вечна ў ім, панавала над ім.
Твар мела святлісты, як неба узор,
Карону насіла, сатканую з зор,
З лісточкаў зялёных яе быў убор.
Павеўнай была, як імгла, як той дым.
Сама, як нягаданых казак напеў,
Век слухала лесу, што гімны ёй пеў,
З ёй цешыўся разам, з ёй разам цярпеў,
І вечар, і раніцу з ёй спатыкаў.
Яна — як багіня (а лес той — як цар),
Купалася ў росах і ў каплінах хмар,
Праменнямі сонца ўцірала свой твар,
А вецер ёй косы часаў, заплятаў.
За хмараю хмара, бег летаў і зім;
Агністыя зоры на небе нямым
Яе цалавалі паглядам сваім,
Яе, ненаглядную думку маю.
За песняю песня лунала над ёй
І казкі луналі таемнай сям’ёй.
Царэўна мая ты, зялёны лес мой,
Я вашы і песні, і казкі пяю!
«І ночкай, і днём — перад сном, пасля сна —
Я тут каралеўна,— такпела яна,—
Я тут, як сіротка, паную адна,
Не маю з кім баяць у гэтай глушы!
Галінкі лясныя, паслушныя мне,
То клоняцца ў дол, то шумяць ў вышыне,
Адно гаманяць аб зіме і вясне,
А сэрца няма ў іх, няма ў іх душы.
Кароне маёй ўсё чагось не стае...
Што значаць мне белыя грудзі мае,
Мой голас, што досвітнай птушкай пяе,
Агністыя вочы і рукі, як хмель?
Грудзьмі прытуліцца не маю к каму;
Хто чуе, як голасам долю кляну?
Хто бача, як відню вачамі я цьму?
З кім лягу, рукамі абняўшы, ў пасцель?»
А лес ёй шапоча лісткамі штодзень:
«Царэўна мая ты, мой выснены цень,
К каленям тваім, згнуты сам да калень,
Люблю і малюся, як Богу, табе!
Ці ж мала адданы табе я ўвесь час? —
Сваіх не шкадую расквечаных Крас,
Лісткамі ўбіраю ў квяцісты абраз,
Цалую, мілую ў пакорнай мальбе!
Ад вока благога цябе бараню,
Гадую спявачую птушак радню,
Шумлю аб табе на свет цэлы і сню
Аб сонейку, роўным тваім хараству;
Улетку ўбіраю ў расцветы галін,
Зімою — ў брыльянты пушаных сняжын.
Зімою і ўлетку я — верны твой сын,—
З табою табою, царэўна, жыву.
Чаго ж не стае табе ў гэтай глушы?
Ты жджэш чалавечага сэрца й душы.
Падумай, царэўна, і дум не сушы,—
Ты згінеш, як знойдзе цябе чалавек!
Я чую — ўжо гоман плыве з-за гары,
Ўжо точаць там людзі свае тапары;
Хто ведае, можа, апошняй пары
З табой дажылі і загубім свой век».
Так пела царэўна, так лес адпяваў;
Ёй людскіх хацелася ўцехаў, забаў,
Ён толькі яе знаў, яе мілаваў
І сеяў няверу ў яе да людзей.
О, лес мой зялёны, о, родны ты мой!
Лясную царэўну сваю супакой,—
Ўжо ёй не мінуці дарожкі людской,
Ўжо прыйдзецца збыцца кароны сваёй!
............................................................................
1910