Высока, разлажыста
Расселася пры хаце
Стара-старая ліпа,
Паважная, як свацця.
Сто лет ужо старусе,
А можа, нават болей,
Ад віхраў і ад бураў
Не мела век патолі.
Сто лет — кавалак часу,
Не сто дней, не сто тыдняў,
Якіх зайшло праменаў,
Збадаці ўсё абрыдне.
Няшчасцяў, кляцьбы, плачу
Было, што, Божа мілы!
Нябожчыкаў без ліку
Сыходзіла ў магілу.
А ліпа ані дбае,
Жыве, стаіць пры хаце
Высока, разлажыста,
З павагай, нібы свацця.
15 жніўня 1906