Што дасі заўтра, доля змянлівая,
Спадзяюся пацехі я мала;
Адно знаю, што ўсё нешчаслівае
Ты мне толькі дагэтуль давала.
Сіратой па чужых кутах кідала
І нудою мне грудзі сушыла;
Не раз так мне была ты абрыдала,
Што ўсміхалася шчасцем магіла.
Ты калі мне ў вачах раз’яснялася,
Сэрца білася верай, надзеяй,
Хоць нязванаю знекуль з’яўлялася,
І тады адны слёзы я сеяў.
Ты шумела мне песні магільныя,
Як мяцеліца дзікая ў полі;
Ты нясла мне усе непрыхільнае...
Эх, не знаць бы цябе мне ніколі!
Мусіць, доля, ты ў цернях радзілася,
А зіма і слата гадавалі,
Ад няволі ты мучыць наўчылася,
А пасля мне багі цябе далі...
[1906-1912]