Ужо звязалі рукі вам
Прад алтаром навекі,
«Сама» ўжо — жонка, мужам — «сам»,
Не трэба вам апекі.
Каб хлопец—маці кіне ўчыць —
К «самой» не падсукаўся;
«Самога» бацька не збурчыць,
Каб па сялу не шляўся.
Вы самі будзеце ўжо знаць,
Што годна, што не годна,
Адно другога пільнаваць
Лепш маткі, бацькі родных.
Як, што там далей будзе ў вас —
Не нам тут раздумляці!
Вяселле ў вас, а ў гэты час
Мы хочам пагуляці.
Гарэлку п’ём мы, як ваду,
Ядзім сыр, масла, сала,
Загналі ў кут нуду-бяду,
Чуй!.. музыка зайграла.
Уседзець трудна за сталом,
Аж ходзяць — так здаецца —
І ногі, й плечы хадыром,
І сэрца б’ецца, б’ецца.
Хутчэй, хутчэй, яду набок!
Набок сталы і лавы!
Гульнём, дзяўчынка, мой дружок!
Часцей такіх забаваў!
І шчасце — дым, і праўда—дым,
А клёк — гульня, пахмелле.
Гукнём мы «дзякуй» маладым,
Што ўстроілі вяселле.
Разгул такі гады ў рады
Пацешыць прылятае...
А гэта што? Хмур малады
І плача маладая?
Чашы каменне ў сто сякер,
Не выстругаеш крэсел;
Я плакаў некалі... цяпер
Глядзі,— няма слёз — весел!
І ты, злучона пара, пей,
А я вот павіншую:
Мець спор вам з любасці сваей,
Мець долю не благую!
Мець клеці поўныя з дабром,
Мець міласць, згоду ў хатцы,
Й так жыўшы, жыўшы ўдваём,
Унукаў дачакацца!
[1905-1907]