Стаю на могілках і думу
Ў слязлівым сэрцы калышу,
Ганю ад жыццевага шуму
Ў загробны край сваю душу.
Бягуць прыгасшыя зраніцы
Па наспах, плітах і крыжох;
На ўсіх знаць смутак без граніцы,
На ўсіх лет многіх парос мох.
Ляжаць зарытыя тут косці
Ваяк гаротных за жыццё,
Сышлі ў зямлю на вечны госці,
Сышлі пад дзёрнаў пакрыццё.
Эх! б’ецца, б’ецца хтось нямала
Гаротна ў шчасці, то ў бядзе;
Скасіла смерць—і ўсё прапала...
Дзе гора, доля, думы дзе?
Усё ў халоднай спіць магіле
Сном вечным, непрабудным сном.
О смерць! Хто дзе цябе асіліў?
Не йшоў, не злёг пад курганом?
Ідуць усе, і я за ўсімі
Сыду з нудой, бядой сваей.
Так цяжка жыць паміж жывымі!
У магіле будзе мо лягчэй.
[1906-1910]