Нашто губляць парывы чыстыя
Таемных дум сваіх, сваёй душы
Для тых, што стопчуць іх бязлітасна
Ці высмакчуць з цябе іх, як вужы?
Нашто трывожыць сэрца беднае,
Жаданнем ласк, сардэчнага цяпла? —
Ўсё роўна збэсцяць тваё сэрцайка,
Святое вырвуць з яго ўсё датла.
Нашто, як жабраку, вымаліваць
Ўсё тое, што ты заслужыў жыццём?..
Знай, доля к тым не прысуседзіцца,
Хто жабранінай гоніць дзень за днём.
Ідзі праз свет з вачмі адкрытымі,
Ў грудзях гадуй, як сталь, і моц, і гарт,
Глядзі ўвакруг свабодным сокалам
І крэпка знай, чаго ты ў свеце варт!
Не паніжай сам духа вольнага
І ў паніжэнне іншым не давай;
Над рабскаю таўпой аслепленай,
Над злом зямлі увысь, да зор сягай!
1915