Надаела чалавеку
Жыці, пажываці;
Пекаў сваё гора, лекаў,
Дый трэба ўміраці.
Хоць хацеў бы, можа, трошка
Жыць, павесяліцца,—
Смерць благая кладзе ў ложка,
Кажа не будзіцца.
І памёр. Цяпер шчаслівы,
Не баіцца ліха...
Эй, глядзіце: дзівы, дзівы!
Спіць спакойна, ціха...
Але везць гной трэба з хаты,
Каб чэрві не елі;
Скідай, браце, свае шаты!
Вады ўжо нагрэлі...
Змылі троху вочы, спіну,—
Што болей наразе?!
Палажылі ў дамавіну,
Як пана, як князя.
З дамавінай на калёсы
Нясуць, як святога;
Разявякаў, салапякаў
Сабралася многа.
Кожны стогне, уздыхае,
Галосе, заводзе,—
Нібы плача, сэрца мае...
Годзе лгаці, годзе!
Ну, кабыла, ну, худая,
Паволі цягніся!
Ты, істота нежывая,
Ляжы, не зваліся!
Вот і цэрква, поп з крапілам
Чакае на ўзятку,
Пакурыў труну кадзілам,
Дзяк запеў ў астатку.
І на могілкі панеслі
Труну, як павалу;
Ой, ой, каб жа не растрэслі!
Нясіце памалу!
Званы гучна загудзелі
Галасістай песняй;
Ой, сколькі б вы там ні пелі,
Нябожчык не ўскрэсне!
Ну, грабару, капай яму
Локцяў тры без мала;
Пахаваем тут мы краму,
Што труд прадавала.
Ужо выкапаў? — ну, ладна!
Труп спускаць пачалі,
І спусцілі так парадна,
Зямлёй закапалі;
Насып вылажылі дзёрнам,
Крыж на ім — з каменняў.
Вот і меней непакорным,
Адным меней, меней.
Праплывае многа летак,
Няма чалавека...
І пляцецца у нас гэтак
Ад веку да веку.
Як смерць возьме, усё гіне:
Нядоля, няволя,—
Спакой толькі ў дамавіне,
Ў дамавіне доля!
18 сакавіка 1906