Праспяваў сваю песню аб сокале,
Скалыхнуў белы свет буравеснікам.
Вачэй тваіх ясных зара-зараніца
Як ясна свяціла, так будзе свяціцца,—
Ці то сярод вёснаў, ці то сярод зім,
Усім пакаленням, народам усім.
Шляхі-пуцявіны асветліваць будзе
У цёмныя ночы прыгнечаным людзям,
Каб з правільнай сцежкі не збіцца ў жыцці,
За шчасце, за волю наперад ісці.
Тваіх думак ясных, як яснае неба,
Як рунню квяцістай пакрытая глеба,
А ўзлётных, крылатых, як птушкі-арлы,
Ніхто не забудзе — ні стар, ні малы.
Твой голас сардэчны, а мілы, як струны
Пявучае ліры, спакойны, задумны.
Я слухаў яго, і мне сэрца расло,
Мы ўсе яго чулі... нядаўна было.
Ён клікаў ісці на шляхі, на дарогі,
Дастойныя сталінскай слаўнай эпохі,
Вачамі адкрытымі ў сонца глядзець
І звонкае слова тварыці, як медзь.
Мяне ты тады йшчэ заўважыў, мой сокал,
Калі была цемра і жудасць навокал,
І гора стагнала з капца да капца,
Здавалася, ночы не будзе канца.
Сваім зоркім вокам мяне ўсё ж прыкмеціў,
Забытага светам, людзьмі, ў беспрасвецці,
І песню маю спадабаў, пахваліў...
О, як жа тады быў я рад і шчасліў!
А песня была з беларускіх загонаў,
Аграбленых, скованых царскім законам.
Былі мае словы: — А хто там ідзе?
А ты быў магутны ў сваёй барацьбе.
Сягоння іначай — не стогне, не плача
Мой край раскаваны, багаты, юначы,
І песні свабодна звіняць з краю ў край,
Ці гэта на свеце кастрычнік, ці май?!
Народ беларускі, пазбыўшыся путаў,
Сваіх другаў помніць і кожнай мінуты
Цябе ўспамінае у думках сваіх,
Вялікага друга народаў усіх.
1938