Крэпкі, магутны аковы зімовыя —
Льдзяныя брылы на захад і ўсход.
Бліснула сонца, сонца вясновае —
Топіцца гурбіна, топіцца лёд!
З грохатам, з лёскатам крыга за крыгаю
Прэцца, нясецца ў нязнаную даль;
Хваля за хваляю коціцца, мігае,
Ломіць прашкоды, як молатам сталь.
Дарма запорыну людзі бяздольныя
Выбегуць ставіці сіле такой:
Скрыша паводка ўсясільная, вольная,
Скрыша і пойдзе сваёй пуціной!
Эх ты, разводдзейка! Эх ты, бурлівае!
Ты аднаўляеш, купаеш зямлю;
Вынесі ж, вынесі хваляй жычліваю
К лепшаму шчасцю людскую сям’ю!
1909