Каб была я перапёлкай,
Каб я волю мела,—
Дзе б хацела, паляцела,
Дома б не сядзела.
Ці па ягады ў бор шчыры,
Туды, за сялібкі,
Ці ў лес цёмны па арэхі,
Дзе ляшчэўнік гібкі.
Ці ў зялёны луг, дзе рэчка
Ўецца і лялее,
Па каліну па чырвону,
Што ў тым лузе спее.
Ой, не быць мне перапёлкай,
Крылейкаў не меці,
Ні ў бор шчыры, ні ў лес цёмны
Мне не даляцеці!
Найгарчэйшыя у лузе
Ягады каліны,
Найцяжэйшая на службе
Доля у дзяўчыны.
Як я выйду, маладзенька,
За вароты ў поле,
Паліюцца самі слёзы
З цяжанькай нядолі.
Ой, крывава паліюцца
Мае горкі слёзы,
Бы расіца ў летню ночку
З беленькай бярозы.
Плачуць вочы век да веку
Дома і на полі —
Не па добрым чалавеку,
А па добрай волі.
[1913]