Вось і карчомка —
Вясёлы наш край!
Жыва, гэй, Шлёмка,
Гарэлкі давай!
Што там марудзіш
Ты, гэткі, такі?
Ў крыўдзе не будзеш,
Як п’юць бедакі!
Наша багацце
Нямоцна ні ў чым,—
Грошы не хваце —
Заставу дадзім.
Толькі нам водкі
Давай, не жалей!
Век наш кароткі,
Зато п’ём часцей.
Дарма мы рвёмся
Нядолю змагаць,—
Водкі нап’ёмся,
І гора не знаць.
Там каля хатаў
Плач ходзіць з бядой...
Мінск наш багаты —
Ён збавіць, як стой.
Возік каменняў —
Тры злоты ўжо ёсць,
Воз дроў, паленняў —
Рубельчык — як госць.
Вось і няскупа
Ўскашэліцца голь,—
Ёсць штось на крупы,
А трохі на соль!
Рэштку ў сівусе
Мы ўтопім навек;
З чаркай, з Марусяй
Вясёл чалавек.
П’ём водку, браце,
П’ём не ’бы як,—
Мей больш багацця —
Пілі бы не так.
Жыва ж, гэй, Шлёмка,
Гарэлку стаўляй,
Чаркай ды ёмкай
Ты нас надзяляй!
Весела, гучна
Час будзе ляцець,
Будзем піць дружна
І песенькі пець.
Ночка за чаркай
Пяройдзе, як стой,
Раніца ярка
Зардзіць над зямлёй.
Дымкай чырвонай
Зара замігціць,
Чарку чароўна
Святло развагніць.
1906