Прыстаў я жыць на белым свеце,
Хоць столькі ўвокала жыцця;
Завялі думкі на расцвеце,
Душа жадае небыцця.
Нуда гняце з днём кожным болей,
Быт спавівае чарнатой,—
Як сухавей у чыстым полі
Гуляе з зернем-сіратой.
Пытання злога не пазбыцца,
Як мара бледная, стаіць:
Куды ісці? за што ўчапіцца?
Якім багам паклоны біць?
Мінуў, загінуў час вясёлы,
Калі зрываўся з усіх сіл
Ад родных ніў, ад родных сёлаў,
Ад апаганеных магіл.
Туды, туды, ўсё далей, далей,
Да недасягнутых вышынь,
Каб, апынуўшыся ў крышталі
Шчаслівых сонечных іскрын,
Самое сонца ўзяць у рукі
І, як з паходняй, з ім ісці,
Святлом ніштожыць нашы мукі,
Увесь плач роднае зямлі.
Ўзнімаць патоптаныя душы,
Людскім названнем акрыляць,
К жыццю падняць з магільнай сушы
Усіх, што толькі яшчэ спяць.
Служыць, служыць жадаў народу,
Сваім закованым братом...
І сіл не стала з непагодай
Вясці вайну, вясці з жыццём.
Чырвонай зданню ў цёмных сенцах
Наш рок сляпы снуе, цвіце;
Змяіны рогат адшчапенцаў
Жывыя грудзі рве, гняце.
На ніве роднай зброд прадажны
Скрозь гаспадарку распрасцёр,
Чужацкай песняю прыказнай
Калыша здаўлены прастор.
І шумна чаркі напаўняе
Крывёй аслепленых рабоў...
Гульню так чорную спраўляе
Паміж крыжоў, паміж грабоў.
Ваякі лепшыя за славу,
За славу роднай стараны,
Або ляглі ў бітве крывавай,
Або у путах — і яны
Ярмо валочаць паніжэння,
Ў кляцьбе бяссільнай гоняць век...
Глядзіш... пытаеш свайго ценю:
Дзе тутка звер, дзе чалавек?
У жудкім, чорным беспрасвіцці
Бушуе выпасвены кат...
Любіць... Каго, за што любіці?
І ненавідзець сіл няхват.
О Божа праведны, ты сілу
Сваю вяліку акажы:
Не згінуць з бацькаўшчынай мілай
Свайму слузе дапамажы.
Сашлі мне светлую падмогу
Астаткі сіл сваім аддаць
І — не зрабіўшы брату злога —
Пад крыжам бацькавым сканаць.
1912