Між гор — далінаю — за вёску,
Не аглядаючыся ўзвыш,
Суважна, попрасту, па-свойску
Бяжыш ты, рэчка, і бяжыш.
Падгоніш каменьчык жвіровы,
Травінку водную трасеш,
Чапаеш кораньчык альховы,
Па верху кветачку нясеш.
І лёд зімой табе не шкодзе —
Ўсё коцішся; а цёплым днём
На бераг выглянеш разводдзем,
Дый после — зноў сваім слядком.
Нясецца весела вадзіца,
Мая з ёй думка след у след,—
То рвецца ўдаль, то зноў баіцца:
І міл, і страшан думцы свет.
А рэчка як бы мне гавора:
«Аб долі хочаш знаць маей?
Я — капля ў моры; толькі ж мора
Маё ад дум тваіх святлей!..»
[1911]