Галлё панадна разлапушыў
За хатай прадзедавай сад;
Чарэшні, яблыні і грушы
Сышліся згодліва у рад.
Ківаюць макаўкамі ўдала,
Плывуць напевы ад галін,
Як бы з іх кожная ўзывала:
«Хадзі, бяспутнік, адпачынь!
Хадзі, усядзься каля нас ты,
Жыцця прыгод забудзь напасць,
Паслухай музыкі лісцястай:
Яна табе гарт новы дасць.
Ты многа йшоў, блудзіў ты многа,
Жадання крыж ты нёс і нёс,
Аж на расстайных стаў дарогах;
Цяпер — да нас ад бур і слёз!..»
Так быццам вабіць сад лісткамі
Пад цень свой думку многа лет;
А думка — што? яна з вятрамі,
Не знай, за чым ляціць у свет...
[1911]