Покі маю ад сэрца патолі,
К нам нянавісць грудзей не крываве,
Думы рвуцца і к шчасцю, і к славе,—
Я слуга ваш, сяброўцы па долі.
Свойскай песняй у слоў родных цвеце
Я хачу, што ў душу мне нагоне,
З вашых хат, з вашых спочаных гоняў,
Вашу долю, нядолю апеці;
Несці пад саламяныя стрэхі
Ва ўсё веру, што шчасцем быць можа,
Што надзеі цвісці дальш паможа;
Эй, хачу быці рэхам пацехі!
І во ў гэтакай службе, паходзе,
П’ючы слёзна жоўць крыўдаў, прытыкаў,
Платы з вас не жадаю вялікай,
От, іскрынку прывету — і годзе!
А сканаю, злучуся з зямлёю,
Вы курган мне насыпце высокі,
Бо, як будзе мой дол неглыбокі,
Не знайду і па смерці спакою.
[1906-1910]