Прыскам пылае і жарам,
Жарам дрыжыць, зіхаціць,
Як бы свет вечным пажарам
Хоча абняць і спаліць.
Звугліла высі-загоны,
Звугліла долы-лагі,
Завалакла лес зялёны
Ў чорныя дыму кругі.
Сцежкі заслала агніцай —
Белым пякучым пяском,
Выссала рэчкі-крыніцы,
Ў дно іх зірнула агнём.
Саванам бледна-замглёным
Свету душу спавіла,
Потам крывава-чырвоным
Вочы зямлі заліла.
Крык-жальба вырвецца з губаў
К сонцу з плакучых грудзей,—
Сонца зіяе загубай,
Сонца смяецца, як змей.
1911