Стаіць вярба сухая
У полі на мяжы,
Кару з галін спіхае,
Галіны — як крыжы.
Ці непагадзь іх мые,
Ці спеката пячэ,—
Угару глядзяць нямыя,
Штогод нямей яшчэ.
Шчабетлівая птушка
Папеці не ляціць,
І мятлічак, і мушка
Гняздо баяцца віць.
Адно птах несвянцоны
Спраўляе свой папас...
Падбітыя вароны
Ды груганы падчас...
А ўсесвяточнай ночай,
Як ляжа цемната,
Ў сухой вярбе ляскоча
Асенняя слата.
Галодны вецер свішча,
Шалее ў злыбядзе,
Цямняцкае ігрышча
З сухотніцай вядзе.
Праклённы хохат-рогат,
Выклічыны жуды,
І жальны ціхі ёкат
Там чуецца тады.
Ў такі час кажуць людзі
Аб той вярбе сухой:
Хай Бог суддзёю будзе
Над грэшнаю душой.
1911