Божа наш, Божа, што гэта будзе,
Што гэтак сталі таннымі людзі?
Царскія слугі б’юць іх, страляюць
І сваіх браццяў за сабак маюць.
А за што ж гэта? — ўсё за свабоду,
Што ў моры фальшу йшлі шукаць броду.
Люд збудзіць хоча праўду з магілы,
Каб не марнелі думкі і сілы,
Меў бедны ўволю грошы і хлеба,
Бо й бедным такжа шмат чаго трэба,
Дарма, што бедны, дарма, што ўбогі,—
Трэба капоту, лапаць на ногі,
Пачак запалак, пачак табакі,
Чарку гарэлкі зглуміць усякі,
Булку і скварку трэба на свята
Пачаставаці кума ці свата...
Шмат чаго трэба. Цар жа бічуе,
А бедны з гора бічу не чуе.
Росціць надзею рай мець за слёзы.—
Што вясна будзе, знікнуць марозы.
І хоць за праўду гіне нявінна,
Смела йдзе ў бойку... Так быць павінна.
Вось як анэгдай бліз было вакзала:
Крыві нямала зямля папівала;
Трупаў, калекаў няшчасных без ліку
К зямлі прыпала, а з енку і крыку
Вокал гудзела, як дзе на пажары,
Аж нават сонца схавалася ў хмары.
Сышліся цешыцца з царскага ўказу,
Што ўсім свабоду прыносіў адразу.
Кожны па-свойму судзіць стаў аб гэтым:
Ці ўказ праўдзівы, ці будзе прасветам
У нашым горы, у нашай няволі,
Ці ўжо кайданаў не ўзложаць ніколі?..
І ў гэтым, можа, сказаў хто замнога...
Аж тут зброд царскі, забыўшыся Бога,
Дай жа страляці, як па скаціне,—
За пробліск волі няшчасны люд гіне.
Вось тут пазнай, ці свабоду нам далі,
Ці ашуканствам у бойню загналі?
Цяпер жа ўсякі па-свойму тут судзе:
Адны талкуюць, што горш яшчэ будзе,
Што — цяпер стрэльбы грымяць каля хатаў
Будуць жа потым паліць і з гарматаў.
А іншы кажа, што цар нацарыўся,
Што досыць крыві ён нявіннай напіўся,—
Нібы без цара абыцца ён можа.
А хто ж драць будзе, як цар голаў зложа?
Цяпер жа ты цвярозы ці упіўся,
Цар ёсць з табою, ва ўсё ён убіўся.
Калі ў свабодзе такой пажывецца,
То і за сонца плаціць давядзецца.
[1905]