Шуміць маркотна вольха
Над рэчкаю бурлівай,
Аброслая на доле
Бадылямі, крапівай.
Над ёй сінее неба
І сее непрыветы:
То студзяць яе зімы,
То паляць яе леты.
Абломлівае вецер
Галіны без сумлення,
Падточывае рэчка
Жылястае карэнне.
Пацешыцца, як птушкі
Пяюць вясной агнісце;
Жалобу жаляў носіць,
Як раздзяецца з лісцяў.
Дні многія праходзяць,
Найбольш непагадліва,
Шуміць маркотна вольха
Над рэчкаю бурлівай.
14 жніўня 1906