Ці вымкну я птушкаю з думкай пралётнаю
На тое поле, на роўнае тое,
Ці ўгледжуся ў хату убога-маркотную,—
Смутна мне бачыці гора людское.
І жаль мне вас, людзі, што гэтак нявесела
Вам на радзімай зямельцы жывецца,
Што неба так хмары над вамі развесіла,
Што з вашых бедаў так кожны смяецца.
Хоць вас прыгнятае жыццё непрыветнае,
Парыце косці без часу ў магілах,—
Вы праз цемнату ўсю сваю непрасветную
Бачыць свайго паніжэння не ў сілах.
О, жаль мне праз гэта вас, людзі загнаныя,
Цёмныя людзі, гаротныя людзі,
Жаль, што вы такія, праз свет пагарджаныя,
Жаль, што так жыцца йшчэ доўга вам будзе.
1907